Geguritan Lan Cerkak

Ing ngisor iki yaiku kumpulan geguritan lan cerkak kang asli digawe dening aku “Yuliana Setiawanti”.

Sugeng Maos :)

Gunung Es

Sumpek…

Kelingan sliramu

Sliramu kang ora bagus

Nanging gawe lara

                        Sliramu…

                        Kang nglelehake gunung es

                        Gunung es kang atos

                        Kang mapan ing mataku

Nanging…

Iku biyen

Saiki wis bosen ing pipiku

Pipiku kang resik iki

Godhong Garing

Tresnamu rumasuk jiwaku

Gawe godhong ing atiku ijo royo-royo

Sansaya akeh

Sansaya ijo

                        Nanging…

                        Saiki beda

                        Tresnamu gawe godhongku garing

                        Sansaya dina sansaya tiba

Tresnamu ngawe-awe widadari liya

Gawe tresnaku mati

Gawe tresnaku ilang

Kaya godhong garing kang ilang kegawa angin

Kasmaran

Kaya kena sumilir bayu

Wangine sumerbaking kembang

Samana ugi rasa iki

Akawit ketemu sliramu

                        Sliramu kang bagus

                        Sliramu kang kaya Arjuna

                        Kang bisa gawe embun ing atiku

Atiku kang lagi kasmaran

Bangku Kayu

Sumilir bayu

Padhanging latar

Nyeret aku lungguh ing bangku kayu

Ngeduk kenangan

            Angel rasane

Abot… sansaya abot

Atiku… eluhku netes

Sansaya akeh sansaya jero

Kelingan sliramu

Kelingan kenangan ing bangku kayu iki

Sliramu lungguh ing jejerku

Ngelus eluh ing pipi

Pepenginku

Nggugurake godhong saka wit impen

Iku pepenginku

Kanggo disisipke ing bantal

Muga bisa ninaboboake mata

Mata kang ora tulus merem

Ngyakinake calon impen

Ana impen endah kang wis ngawe-awe

Cah Bagus

Ora bisa turu

Kelingan cah bagus kang dadi ati

Ora bisa nesu

Krungu suara kang nentremke ati

                        Kangenku…

Sansaya suwe sansaya dadi

Pengin ketemu sliramu

                        Cah bagus kang mapan ing ati

  

Tresnamu

Tresnamu…

Sepadhang srengenge

Secerah langit

Kang akemben awan putih

                        Tresnamu…

                        Agawe tentrem atiku

                        Agawe pelangi ing uripku

                        Lan impenku

Wong bagus…

Tresnamu wis tumanceb ing atiku

Aja lunga

Aja lunga saka uripku

Ora Nyana Ora Ngira

Wis wengi, nanging aku ora bisa turu. Ing awang-awang ana wayangan bocah bagus kang apik budine. “Kangen”, swara atiku. Bocah bagus kang arane Yeyen, kang biasane telephon aku, saiki wis ora tau aweh kabar. “Kenang apa? Ana apa?”, kuwi kang dadi pitakonku. Aku seneng marang Yeyen, nanging ora wani ngomong.

Kring…… Kring…… Kring…..

Alarmku moni. Aku kudu tangi, kudu adus lan siap-siap mangkat kuliyah. Tekan ing kampus, dosene ora mlebu.

“Kosong?”, pitakonku marang kancaku.

“Iya.”, wangsulan kancaku.

Ora suwe saka kuwi, HP ku getar. “Haaaaaa, Yeyen telephon aku? Tembe wae membengi aku ngomong kangen. Eh saiki telephon.”, celathuku ing batin. Sakwise ditelephon aku ngguya-ngguyu dhewek.

“Apa iki kang diarani kontak batin? Jebul Yeyen uga kangen karo aku, mula dheweke telephon aku. Ora nyana, ora ngira. Hehehehe.”, omonganku ing ati.

  

Kembange Wong Turu

            Bocah dhuwur kang kulite putih kuwi jenenge Tia. Dheweke tembe lulus SMA lan duwe niat nerusake kuliah ing salah siji Universitas Negeri ing Semarang. Tia lan kanca-kancane yaiku Rizki, Salsabila, Opick pada janjian kuliyah ing Universitas kuwi, nanging kang diterima ing kana namung Tia. Tia diterima ing jurusan Pendidikan Bahasa dan Sastra Jawa. Tia sansaya bingung amarga kanca-kancane ora diterima ing Universitas kuwi.

Tia       : “Bapak…..

Rizki, Salsabila, kaliyan Opick boten diterima wonten ing Universitas kuwi. Kula piyambakan pak?”

Bapak   : “Lha terus piye nduk? Masa ora dijupuk? Eman-eman ta nduk?”

Tia       : “Nanging Tia ajrih menawi piyambakan pak, bu?”

Ibu       : “Hmmmmm, ora apa-apa ta nduk. Mengko kowe mesti duwe kanca. Anyar-anyar maneh.”

Bapak   : “Bener ibu kuwi nduk. Ora apa-apa. Aja wedi ta. Jare wis gedhe.”

Tia    : “Hehehehe……. (Ngguyu karo isin). Nggih pak, bu. Tia boten ajrih malih. Nanging Tia registrasinipun kaliyan sinten?”

Ibu       : “Gampang nduk, kowe registrasi karo bu lik mu wae.”

Tia       : “Lik sri, bu?”

Bapak lan ibu    : “Iya.”

Dina registrasi wis teka. Tia dikancani Lik Sri kanggo registrasi. Amarga Lik Sri alumni Universitas kuwi, mula kuwi nalika registrasi Tia di golekke kos-kosan sisan. Kos-kosan bekas kose Lik Sri biyen ing gang Cempaka. Aran kose yaiku Wisma Melati. Amarga Lik Sri tepang karo sing duwe kos, mula kuwi Tia dititipake sisan marang sing duwe kos. Arane Mbah Tirta.

Ing Wisma Melati Tia sekamar karo bocah Sastra Indonesia kang arane Indah. Tia lan Indah paling enom dhewek ing Wisma Melati, amarga sing liyane wis padha semester tuwa. Ana sing semester pitu, semester sanga, lan uga ana sing semester telu. Nanging, sanadyan mbak kose wis padha semester tuwa, ora padha sombong. Mbak kose padha ngakrabi Tia lan Indah. Apa maneh sing arane mbak Via, mbak Via cedhak banget karo Tia.

Ora krasa, Semester ganjil wis kelakon kathi apik. Saiki semester genep wis teka. Ing sawijining dina, kancane kang arane Sofi SMS Tia.

            Tia… n0nton FutsaL yukz? Tak jemPut wis… Piye?

Tia mbales SMS Sofi

            Ukey… Q nung9u neng ngarEp kos yaA….

            Ing FIK rame banget. Tia diajak Sofi kumpul karo kanca-kancane Sofi. Ana salah siji kancane Sofi kang nyedhaki Tia lan njaluk kenalan. Arane Anto, bocah semester loro. Sanadyan tembe kenal, nanging Anto lan tia wis katon akrab, nganti tuker-tukeran nomer HP.

Acara futsal wis rampung. Tia dijujugake Anto mulih ing kos. Tia mesam mesem dhewek amarga mau kenalan karo Anto. Bocah sipit kaya China nanging kocak. Bocahe uga nyenengke, diajak crita nyambung. Tia karo Anto sansaya suwe sansaya cedhak. Anto sering SMS Tia, ngeterake Tia kuliyah, dolan marang kose Tia. Selasa wengi nalika Anto ora ana rapat lan kegiatan BEM, Anto ngajak Tia dinner. Tia bungah banget. Nganti jingkrak-jingkrak ing kamar. Jam 19:30 wib Anto wis jemput Tia. Tia keton ayu nganggo kaos putih, sweter abu-abu, celana jins ireng, lan kudung abu-abu. Tekan ing panggonan kang dituju, Tia langsung pesen tetedan kanggo dheweke lan Anto. Sakwise nedha, amleng-amleng Anto nyekel tangane Tia. Tia kaget, apa maneh nalika Anto ngomong katresnane marang Tia. Anto nembak Tia, amarga Tia uga tresna marang Anto, Tia langsung nrima katresnane Anto. Anto ngaras tangane Tia sakbibare Tia ngomong yen dheweke uga tresna marang Anto. Bocah loro mulih karo ati bungah. Ora krasa, sewulan, rong wulan wis kelakon kanthi bungah. Kaya-kaya dunya namung anggone bocah loro kuwi. Sanadyan beda Fakultas lan sanadyan Anto sibuk ing BEM, nanging bocah loro kuwi ora tau kurangen waktu kanggo ketemu. Ujian semester loro uga wis ana ing ngarep mripat. Anto lan Tia uga siap-siap kanggo ujian. Sakwise ujian rampung kabeh, tanggal yudisium teka. Kabeh mahasiswa padha nonton IP ana ing Sikadu. Anto lan Tia nonton bareng-bareng ing warnet.                     Bocah loro kuwi bungah amarga IPne mundhak kabeh. Kanggo ngrayaake kuwi, bocah loro dolan menyang pantai. Prei semester loro uga wis teka, Tia mulih menyang Banjarnegara, menyang marang kota asale. Nanging Anto ora mulih menyang Purwokerto amarga ana acara BEM. Tia percaya marang Anto yen Anto ora bakal macem-macem ing kana. Nanging sansaya dipercaya sansaya ndladrah. Anto jarang SMS,  jarang telephon Tia, alasane sibuk ing BEM. Anto nyueki Tia nganti prei semesterane rampung. Nganti awal semester telu lan nganti Tia wis ing Semarang uga esih cuek, ora peduli lan ora tau dolan ing kose Tia.

Sore-sore ing kucingan, Tia ketemu Sofi. Sofi kuwi kancane Tia kang ngenalake Tia karo Anto.

Sofi      : “Tia, piye kabare? Suwi ora ketemu.”

Tia       : “Alhamdulillah apik ik.”

Sofi      : “Owh iya, kowe esih karo Anto kan?”

Tia       : “Iya, esih. Tapi saiki Anto wis berubah. Kowe ngerti kenang apa ora?”

Sofi      : (Meneng lan temungkul) “Hmmmm, aku ora ngerti sebenere kaya apa, aku pengin cerita karo kowe, tapi kowe janji. Kowe aja nangis.”

Tia       : “Haduwh, ana apa ta?”

            Bibar kuwi, Sofi cerita babagan Anto kang wis ora setia maneh. Sofi krungu kang kanca cedhake Anto. Anto kepenggak karo bocah wadon, bocah semester siji. Ora krasa eluhe Tia langsung netes ing pipine kang resik. Ing batin Tia ngomong dhewek, “Apa iki wangsulan sakabehane? Apa gara-gara bocah cilik kuwi Anto dadi ora perhatian maneh karo aku? Ya Alloh paringana sabar!”.                                                   

Sakwise di ceritani Sofi, dina minggu Tia njaluk ketemuan karo Anto. Anto nyanggupi pepengine Tia. Jam 20.00 wib, Anto menyang kose Tia. Satekane Anto ing kose Tia, mripate Tia abang mbranang amarga nangis terus. Ing kana Tia lan Anto tukaran, Tia njaluk wangsulan apa sebabe Anto dadi berubah. Anto ora bisa ngomong apa-apa. Anto ngrasa salah amarga wis nyia-nyia Tia lan wis selingkuh. Anto bakal terima apa kang dikarepake Tia. Akhire Tia njaluk putus marang anto. Anto kang krungu Tia ngomong putus kaya-kaya disamber gledeg. Anto kaget. Sanadyan,ing atine Anto esih ana rasa kanggo Tia, nanging Anto ora gelem gawe Tia lara maneh. Anto nyuwun pangapura marang Tia, amarga dheweke ora bias mbagi wektu maneh kanggo Tia, lan wis gawe Tia lara ati. Tia tambah banter anggone nangis. “Jaga kesehatan nggih, ampun nangis malih. Kula taksih tresna marang sampeyan, nanging kula mboten purun nglarani atine Tia malih.” Anto ngomong kuwi sedurunge lunga.

Sansaya wengi sansaya banter anggone Tia nangis ing kamar. Anto kang ditresnani telung wulan lawase gelem dijak putus, dheweke nyesel wis ngajak putus, amarga dheweke esih ana rasa kanggo Anto. Mbak Via kang krungu tangise Tia, langsung menyang kamare Tia. Mbak Via ngibur Tia kang lagi nangis mingseg-mingseg. Mbak Via nasehati Tia supaya ora nangis maneh, lan nyadarake Tia yen Tia kuwi di kuliyahake supaya pinter, lan bisa dadi sarjana, dudu supaya pinter pacaran. Weran-werna anggone mbak Via menehi nasehat. Sansaya dinasehati sansaya sadar sadar lan mandeg anggone nangis.

Sakwise putus karo Anto, Tia nyibukake awake kanthi melu organisasi ing kampus supaya ora kelingan Anto maneh. Mbak Via kang weruh Tia kang wis ceria maneh melu seneng. Nanging, sakdela maneh mbak Via wisuda. Mbak Via ora tegel ninggalake Tia kang wis dianggep adine dhewek. Mbak Via uga was-was ninggalake Tia kang anake polos lan ora neko-neko.

Ing sawijining dina, Ditya dolan marang kos nemoni mbak Via. Ditya kuwi adi kelase mbak Via kang wonge alus, sopan, lan wonge bisa bertanggung jawab.

Mbak Via         : “Dit, aku meh njaluk tulung karo kowe.”

Ditya                : “Wonten napa ta mbak?”

Mbak Via         : “ Aku sedela maneh wisuda. Nek aku wis ora ing Semarang, aku titip adiku ya? Arane Tia, bocahe esih polos, aku was-was ninggalake kae dhewekan.”

Ditya                : “ Oke mbak. Insya Allah kula saged.”

Mbak Via         : “Suwun ya dit. Lha kae bocahe.”

Ditya                : “Nggih mbak, sami-sami. Tia dikon mrene ta mbak. Kula pengen kenalan.”

Sakwise kenalan lan akrab. Ditya ngajak Tia melu bela diri. Alasane Ditya ngajak Tia, supaya Tia bisa njaga awake dhewe. Tia gelem melu. “Witing Tresna Jalaran Saka Kulina”, amarga wis kenal suwe lan sering ketemu karo Ditya, Tia mulai ana rasa tresna marang Ditya. Nanging Tia ora gelem ngomong, Ditya uga kaya Tia, nanging Ditya lagi nyiapake wektu sing pas kanggo ngomong kuwi marang Tia.  Kemis wengi, sedurunge Tia turu, HP ne Tia muni, bersamamu kasih ku merasa bahagia dalam pelukmu, pertanda ana SMS mlebu. SMS saka Ditya.

Nggugurake godhong saka wit impen kuwi pepenginku.

Kanggo disogake ing ngisor bantalmu

Pangarepanku mugi-mugi bisa ninaboboake mripat kang ora tulus merem

Ngeyakinake calon impen, ana impen endah kang wis ngawe-awe

Met bubu Tia….. Mugi-mugi impenmu endah…. J

Jum’at esuk Tia siap-siap mulih menyang omah. Nanging ing ngarep kos wis ana Ditya. Ditya ngajak Tia marang umahe kanggo ngenalake Tia karo wong tuwane. Saktekane ing omah, wong tuwane Ditya sreg karo Tia. Mas lan mbakyune Ditya uga cepet akrab karo Tia. Tia dolan ing umahe Ditya lumayan suwe, Tia uga sempet masak lan makan siang bareng karo keluargane Ditya. Amarga wayahe wis sore, Tia dijujugake mulih dening Ditya.

Lan ora suwe saka kuwi. Kira-kira rong dina sauwise iku wong tuwane Ditya lan Ditya menyang umahe Tia kanggo nglamar Tia. Wong tuwane Tia nrima lamarane wong tuwane Ditya lan acara nikahane arep dilakoni ing sasi ngarep.

Sasi ngarep wis tumeka ing ngarep mata, sadurunge dijejer, posesi siraman di lakoni dhisik. Tia lan Guna jejer kanggo nglakoni siraman.

Guna    : “Ade sayang, sampun siap siraman dereng?”

Tia       : “Sampun mas.” (Karo mesem).

Byuuuuuuuuuurrrrrrrr

Byuuuuuuuuuuuuuuuuurrrrrrrrrr!!!!!!

“Selamat Ulang Tahun Selamat Ulang Tahun Selamat Ulang TahunTia……… Selamat Ulang Tahun!”. Tia diguyur banyu amarga dina iki Tia ulang tahun. “Hmmmmm, mau mung impen ta!!! Tak kira tenanan.”

Mbak Via         : “Tia sayang, aja ngalamun ta. Kae ta ana sing teka.”

Tia                   : “Sapa ta mba?”                                                            

Eluhe Tia netes, Ditya kang mau ana ing impene teka nggawa kado kanggo Tia.

Ditya    : “Sugeng ambal warsa nggih, dek.”

Tia       : “Nggih mas, matur nuwun.”

Ditya    : “Dek Tia, kula badhe matur kaliyan sampeyan.”

Tia       : “Matur napa ta mas?”

Ditya    : “Dek Tia, kula tresna marang adik. Kula pengin adik dados widadarinipun kula. Ampun mendel mawon. Kula nengga wangsulan adik.”

Tia       : “Mas Ditya, Tia nyuwun dipun ciwit.”

(Ditya nyiwit pipine Tia karo ngguyu, amarga jalukene Tia aneh)

Tia       : “Aduuuuh, lara! Aku ora ngimpi. Hehehehehe. Aku ora ngimpi.” (karo nangis)

Ditya    : “Lho kok nangis? Ampun nangis ta dek.

Tia       : “Mas, kula ugi tresna marang mas Ditya.”

Ditya ngaras bathuke Tia. Mbak Via kang weruh ngguyu lan bungah. “Ya Allah, kula mboten ngimpi kan? Apa iki kasunyatan saka impenku membengi? Sanadyan ora dadi garwane mas Ditya, nanging aku dadi pacare mas Ditya. Hehehehehe. Aku bungah. Matur nuwun ya Allah. Muga impen mau bisa dadi kasunyatan, sanadyan udu saiki tapi mbesuk yen aku lan mas Ditya wis padha duwe kerjaan. Aamiin. J” Celathune Tia ing batin sinambi sendehan ing dadane Ditya.

Ijo Royo-Royo Maneh

Lagi turonan, HPku moni, pratanda ana SMS mlebu.

Lia… SesUk iJinna Aku yaA, Aku ora biSa mangKat. Aku Mriyang, nek bisa Aku tanDa tanganNa sisaN yaA…

Owh, Nita SMS njaluk tulung. Aku mbales,

Iya, taPi nEk tAnda TangaN akU ora Bisa, Aku weDi. Kowe MriyanG apa?? Wis berObat Apa Urung??

            SMS ku sing terakhir ora di bales, mungkin lagi ora karuan. Aku lan Nita kekancan apik saka Semester 2 wingi. Aku lan Nita wis kaya soulmate banget, ing ngendi ana aku, mesti ana Nita. Aku lan Nita sejurusan lan asale pada-pada saka kota ngapak.

            Dina senen wis mapan ing ngarep mata. Siap-siap kuliyah maneh. Teka ing kampus, jebule kosong, namung nyerahake tugas lan tanda tangan. Aku tambah bingung, aku kon nandatanganna Nita, tapi presensine manual, aku uga ora apal tanda tangane Nita kaya apa. Aku meh ngijinna marang dosen, tapi dosenne ora rawuh. Hmm, aku SMS takon wis mari apa urung, ora di bales.

            Rong dina, telung dina wis kelewat, Nita urung mangkat-mangkat kuliyah. Aku SMS, telephon ora tau dibales lan ora tau diangkat. “Apa salahku? Apa Nita mriyange parah?” Grundelku ing ati.

            Dina kemis Nita mangkat kuliyah, nanging ana sing beda, ora nyapa aku, pasuryane uga ora penak di sawang, mrengut marang aku. Ora suwe saka iku, aku diceritani kancaku kang arane Lina, jebul Nita nesu marang aku, amarga aku ora gelem presensiake Nita lan jere aku kaya ora percaya yen Nita kuwi tenanan mriyang.

Aku      : “Ya Allah, aku ora ngono Lin, aku takon Nita mriyang apa? Wis berobat apa urung? Kuwi kabeh amarga aku kepengin ngerti keadaanne. Aku ora gelem presensiake Nita, amarga kowe ngerti dhewek Bu Ati kuwi kaya apa. Nek seumpama aku ngomong nek Nita mriyang, aku kudu ngerti Nita kuwi mriyang apa, mesthi ditakokake neng Bu Ati.”

Lina     : “Iya Li, aku ya ngerti posisimu. Saiki njelasake wae marang Nita nek pengirane kae kabehan salah.”

Aku      : “Kowe ngerti dhewek kan? Ora tau gelem ketemu lan nyapa aku.”

Lina     : “Ngesuk Insya Allah balik kaya biasane.”

Aku      : “Amin. Matur nuwun ya Lin.”

Lina     : “Nggih sami-sami.”

            Dina jum’at Nita esih tetep nesu. Aku bingung. Aku cerita marang Awan masalahku karo Nita. Awan kuwi kanca apikku, pada-pada Semester 3 nanging beda jurusan. Awan ngaweh saran pada kaya sarane Lina. Tapi aku njelasake yen neng kampus ora bakal bisa.

Aku      : “Owh ya wan, dina minggu ngesuk, Nita ulang tahun. Aku pengin gawe surprise, sanadyan aku wedi surpriseku di tolak, tapi aku pengin ngomong yen aku esih nganggep Nita kancaku. Menurutmu piye?”

Awan    : “Aku setuju li.”

Aku      : “Tapi aku kancani tumbas boneka lan roti ulang tahun. Gelem ora?”

Awan    : “ Nggih om Lia, siip lah. Apa si yang ga buat kamu. Hehehehehehe.”

Aku      : “Huuuuu… lebay… Tante eror. Sesuk wengi wae ya?”

Awan    : “Siiip”

Awan kuwi senenge nek ngundang wong ora tau bener, kadang ngundang aku Iguana, Neng belis, Tante, Om, Pak de, pokoke semrawut. Setu wengi aku dikancani Awan tumbas roti lan boneka. Muter-muter golek boneka ungu tapi ora ana. Sidane tumbas boneka pisang. “ Moga Nita seneng karo boneka iki. Amin.”, omongku ing ati. Bibar tumbas boneka aku dikancani tumbas roti nang Awan. Sakwise tumbas roti, Awan lan aku mulih. Saktekane ing kos.

Awan    : “Kok mrengut?”

Aku      : “ Aku wedi wan, mbok Nita ora gelem nrima iki kabeh, mbok Nita tetep nesu karo aku. Aku wegah meneng-menengan kaya iki terus. Ora kepenak.”

Awan    : “Lia… percaya wae ya. Pasti sesuk wis kaya biyen maneh. Ora meneng-menengan lan Nita ora nesu maneh. Percaya ya?” Karo ngelus sirahku.

Aku      : “Amiin.”

Awan    : “ Sampun, Lia mlebet kos nggih, lajeng bubu. Ngenjang badhe damel surprise kan?”

Aku      : “Nggih, matur nuwun nggih wan sampun ngancani tumbas roti lan boneka.”

Awan    : “Nggih, sami-sami.”

            Sakwise salaman, aku mlebu kos. Aku seneng duwe kanca kaya Awan, bisa gawe aku adem.

          Jago kluruk, pratanda esuk wis teka. Aku siap-siap arep menyang kose Nita. Jam 10 Awan wis nang ngarep kos. Saktekane ing kose Nita, aku bingung, akhire aku njaluk tulung marang mba kose, Nita kon metu ing latar. Sakwise ngerti Nita wis metu, aku marani Nita karo nggawa roti kang ana liline lan nyanyi Happy Birthday. Nita kang weruh aku, langsung ngrangkul aku. Ngomong nek Nita saying karo aku, kesel nek kudu meneng-menengan wae. Aku lan Nita padha-padha njaluk pangapura. Akhire aku apikan maneh karo Nita. Awan kang weruh uga mesem melu seneng. Aku uga kudu matur nuwun marang Awan, kang wis setia ngancani aku tekan aku apikan maneh karo Nita. Alhamdulillah, akhire godhong kekancan kang garing wis ijo royo-royo maneh.